ماجراهای مدرسه

صبح دلش درد می‌کند علت را باهم بررسی می‌کنیم و راه‌هایی که ممکن است حالش را بهتر کند امتحان می‌کنیم.

در همین حین می‌گوید که من امروز مدرسه نمی‌رم! و وقتی امیدواری می‌دهیم که حالش بهتر خواهد شد و به مدرسه هم می‌رسد می‌گوید شما منو درک نمی‌کنید!

وَر مشکوک مغزم می‌گوید: دارد بهانه می‌آورد مدرسه نرود. کوتاه نیا!

وَر منعطفم می‌گوید: حالا یک روز هم نرود مدرسه. چی می‌شی؟

وَر منطقی می‌گوید: تازه هفته دوم است که مدرسه‌اش باز شده، راه مدرسه نرفتن را یاد بگیرد هر روز همین بساط است.

وَرهای دیگر هم می‌آیند و نظرشان را می‌گویند  چای قند پهلویشان را می‌خورند.

حالا حالش واقعا بهتر شده و به نظرم می‌تواند به مدرسه برود. اما جلسه می‌گذاریم. ساعت را نشانش می‌دهم و می‌گویم تو همیشه ساعت دوازده تعطیل می‌شوی و خیلی زود به خانه می‌رسی و می‌توانی طبق قراری که داریم کارتن تماشا کنی، با تبلت بازی کنی و با هم خوراکی بخوریم و ناهار و . .

من درک می‌کنم که امروز مریض هستی و نمی‌توانی به مدرسه بروی تا با دوستانت بازی کنی. اما مدتی که در خانه هستی باید در اتاقت استراحت کنی و شاید دارو بخوری و سوپ هم برایت بپزم. و تا ساعت دوازده که بهتر شوی امکان تماشای کارتن یا بازی با تبلت نیست. حالا می‌توانی کمی فکر کنی و تصمیم بگیری.

فکر می‌کند و می‌گوید که به نظرش حالش بهتر است و می‌تواند به مدرسه برود و با شوق لباس‌هایش را می‌پوشد و انگار نه انگار که تا نیم ساعت پیش داشت ناله می‌کرد با خوشحالی از خانه می‌رود.

وَر نگرانم می‌گوید: بچه را فرستادی رفت، اما اگر در مدرسه دوباره دلش درد بگیرد چه؟

می‌دوم دنبال پسر و می‌گویم هر مشکلی داشتی می‌توانی به مربی‌ات بگویی. اگر لازم شد با من تماس می‌گیرد.

می‌گوید حتما و خودش می‌داند و یک کانگورو و یک خرس سیاه را می‌اندازد در کیفش و زیپ را می‌بندد و می‌دود.

وَر نگران استکانش را می‌برد در آشپزخانه و منتظر تماس مربی می‌ماند.

بقیه استکان‌های خالی روی میز است و من تا ساعت دوازده کلی کار دارم!

پ.ن. اگر فرزند پسر دارید و دلتان لباس‌هایی با کیفیت بسیار خوب و قیمت منطقی و رنگ و طرح متنوع می‌خواهد «زیر و تن» رفیق خوبی برایتان خواهد شد.